Epilog

Siedzę na otulonej lodem ławce w pobliskim parku, obok jednej z najpopularniejszych ulic Londynu. 

Płatki śniegu spadają na moje ciemne włosy, a wiatr przedostaje się przez dziurki ubrania, otulając chłodem moje ciało. Siedzę i spoglądam na szczęśliwą parę przed sobą. 

Kiedyś to ja, byłam taka szczęśliwa. 

W rękach trzymam zwinięty list, który 3 lata temu znalazłam na szpitalnym łożu matki. Jak potoczyła się jej historia ? 

Zmarła dokładnie rok temu. Dzisiaj jest rocznica jej śmierci. 

Zmierzam na otulony grubą warstwą śniegu, cmentarz. Odnajduję jej grób i siadam na małej ławeczce, znajdującej się na przeciwko. Po moim policzku spływa łza, ale pod wpływem zimna, zatrzymuje się w połowie. Przecieram ją wilgotną rękawiczką i znów spoglądam na nagrobek. 

- Niedawno skończyłam 20 lat - szepczę - Wiesz co zrobiłam w swoje urodziny ? Poszłam do baru i kupiłam kawę - zaśmiałam się. 

- Brakuje mi ciebie - znów wyszeptałam - Nie mam obok siebie już nikogo. Emily wraz z Ryanem wyjechali na drugi kontynent a Justin... - urwałam - Nie wiem czy do ciebie nie dołączyć. 

Uniosłam wzrok, ponieważ spostrzegłam nieopodal wysokiego mężczyznę. Przyglądał mi się. Miał na sobie czarny kaptur i czapkę, a włosy opadały mu na twarz. Nie znałam go. 

Wstałam z ławeczki i opuściłam ponury cmentarz. 

***

- Co podać ? - spytała kelnerka, gdy zajęłam miejsce pod oknem w pobliskim barze. 

- Poproszę gorącą czekoladę - zaproponowałam 

Gdy kobieta odeszła, ponownie wyjęłam z kieszeni płaszcza zwiniętą kartkę papieru. Niektóre słowa były już rozmazane, ale jednak wciąż widoczne. Od 3 lat, dzień w dzień nosiłam go ze sobą. Czułam się bardzo przywiązana do tego listu. 

- Można ? - zapytał ktoś, stojący nade mną. 

To był ten sam mężczyzna, przyglądający mi się na cmentarzu. 

Przytaknęłam głową. 

- Na czyim grobie byłaś ? - wypalił nagle 

Spojrzałam na niego zdezorientowana. 

- Na grobie swojej matki - wydukałam 

Po chwili kelnerka przyniosła dla mnie gorący napój. 

- Kim jesteś ? - pytam, biorąc łyk czekolady. 

Mężczyzna się zaśmiał. Nie mogłam stwierdzić ile ma lat, ponieważ wciąż nie widziałam dokładnie jego twarzy. 

- To zabawne - zaczął - Spotykasz w swoim życiu pewną osobę, przeżywasz z nią coś niesamowitego a potem zapominasz o niej jakbyś tak na prawdę nigdy jej nie poznał. 

- Czuję, że czyta Pan mi w myślach - śmieje się 

- Mam dopiero 21 lat a czuję się, jakbym przeżył co najmniej pół wieku - mówi, a kąciki jego ust uniosły się ku górze. 

Był bardzo młody. 

- Ja mam 20 i czuję się zupełnie tak samo. Może życie straciło sens parę lat temu i do tej pory go nie znalazłam - szepczę 

Przez moment oboje tkwiliśmy w ciszy. 

- Co trzymasz w ręku ? - pyta 

- To kawałek kartki papieru, dla którego jeszcze codziennie się budzę, by móc ponownie przeczytać jego treść - mówię 

- Mogę spojrzeć ? 

Chwilę wpatrywałam się w list i głęboko się zastanawiałam czy podać go chłopakowi. To tak, jakbym na parę minut wyrwała sobie serce i dała je komuś potrzymać. 

Ostatecznie, zwinęłam kartkę i położyłam po drugiej stronie stolika. 

Chłopak rozwinął papier i długo się w niego wpatrywał. Co chwilę uśmiechał się pod nosem. 

Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc jego zachowania. 

- Ale miałem okropne pismo - skomentował, oddając mi list. 

Poczułam, jak moje serce rozpada się na milion kawałeczków. Otwarłam szeroko usta oraz oczy. 

- S..słucham ? - wydukałam

- Musiałem sprzedać wszystko, czego się w życiu dorobiłem, żeby pomóc tej kobiecie - kontynuował, nie zwracając na mnie uwagi. 

Mój oddech stał się płytki i nierównomierny. 

- Spójrz na mnie - poprosiłam przez zaciśnięte zęby. Z całej siły próbowałam powstrzymać się od płaczu. 

Chłopak powoli ściągnął czarny, długi kaptur a po chwili czapkę. Wciąż miał wzrok wbity w podłogę. Jego włosy miały odcień jasnego blondu, a grzywka opadała mu na twarz. Przeczesał je dłonią, tym samym podnosząc głowę i spoglądając głęboko w moje oczy. 

- Cześć Rosie - przywitał mnie, uśmiechając się. 

Tym razem się nie powstrzymałam. Łzy leciały z moich oczu niczym wodospad. 

- Justin - wyszeptałam 

Znów wpatrywaliśmy się w siebie. 

Powoli podniosłam się z miejsca. Chłopak zrobił to samo. Obeszłam stolik dookoła i wyszłam na zewnątrz.

Po dwóch minutach drzwi ponownie się otworzyły, a za moimi plecami stanął Justin.

Odwróciłam się i rzuciłam mu się w ramiona, dając upust emocjom. 

- Dlaczego mnie zostawiłeś ?! - krzyczałam, jednocześnie bardziej się w Niego wtulając 

- Musiałem, przepraszam - powiedział, gładząc moje włosy. 

- Przyjechałeś zrobić mi nadzieję, a potem znów wyjechać ? 

Z nieba ponownie zaczęły spadać płatki śniegu, a z baru wydobywała się świąteczna melodia. 

Justin nie reagował na moje pytanie. Dopiero kiedy, zwolnił uścisk i spojrzał w moje oczy, uśmiechnął się niczym dziecko i odpowiedział : 

- Przyjechałem, by zostać z Tobą na zawsze.